- نام بازی: جهت یابی
- نام محلی: جهت یابی
- اهداف کلی: پرورش روحیه صداقت و راستگویی، آموزش رعایت مقررات و بهبود عمل ها و عکس العمل ها
- اهداف جزئی: آشنایی با جهات جلو، عقب، چپ، راست و کنترل تعادلی بدن
- تعداد بازیکن: 10 الی 40 نفر
- سن بازیکنان: 9 الی 13 ساله
- ابزار لازم: ندارد
- محوطه بازی: حداقل 15 × 10 متر، ترجیحاً حیاط مدرسه
شرح بازی:
معلم یا مربی بازیکنان را به صورت پراکنده در حیاط مدرسه یا محوطه ی بازی آرایش می دهد به طوری که نسبت به تمامی آنها دید کافی داشته باشد.
آنگاه قوانین و مقررات بازی را که نوعی دویدن گروهی است به آنها شرح داده و می خواهد که هر کدام نتوانست مرحله ای از بازی را به جای آورد خودشان را کنار بکشند.
حال مربی در حالی که در مقابل آنها این سوی و آن سوی در حرکت است بازیکنان را متوجه می سازد که فقط در امتداد اشاره ی دست بدوند.
بازیکنان بایستی توجه داشته باشند که جهت اشاره ی دست ملاک است و نباید جهت حرکت مربی آنها را فریب دهد و اشتباه کنند و اخراج شوند.
سپس برای تنوع و شیرینی بازی، مربی از بچه ها می خواهد که در خلاف جهت اشاره ی دست بدوند.
بازی همچنان ادامه می یابد تا با برکناری یکایک آنها، نفر نهایی بازی می تواند از نو شروع شود.
این بازی چون با سرعت عمل انجام می گیرد، بازیکنان اخراجی مدت زمان زیادی را از بازی دور نخواهند بود...
- نتیجه بازی: به طور کلّی این بازی حسّ کنجکاوی کودک را بعد از اخراج برمی انگیزد تا قوّه ی ابتکارش را تحریک کند. در این بازی، بازیکن سعی دارد که قدرت مقاومت خود را در برابر مشکلات بالا ببرد که اعتماد به نفس را به دنبال خواهد داشت.
در آنجا چون مربی از بازیکنان می خواهد که به محض خطا، خودشان کنار بکشند و با انجام این عمل، از سوی مربی یا معلم تمجید می شوند، بچه ها به صداقت و راستگویی علاقمند می گردند.
و چون هر لحظه امکان اینکه با تغییر جهت اشاره ی دست از سوی مربی، تغییر مسیر حرکت بدهند سرعت بیشتری را می طلبد و در نتیجه در انجام عمل ها و عکس العمل ها بهبود حاصل می شود.
منبع :http://www.r-azar.com/